skip to main |
skip to sidebar
Την λένε Βούλα Χατζηκουλίδου. Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα πριν από 25 χρόνια. Η μαμά της, η κυρία Νίτσα, είναι κομμώτρια πρώτης τάξεως και ο μπαμπάς της, ο κυρ Μιχάλης, συνταξιούχος ναυτικός. Η Βούλα από μικρή ξεχώριζε για την ομορφιά της και το φιδίσιο κορμί της. Πάντα είχε επιτυχία στα αγόρια αλλά δεν ενέδιδε ποτέ. Γιατί είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση στους μεγαλύτερους άντρες που είχαν Mercedes και την έραιναν με γαρύφαλλα κάθε Σάββατο στα τοπικά μπουζούκια Αμαλιάδος. Οι γονείς της την πίεζαν να διαβάσει για να δώσει πανελλήνιες, να μπει στο πανεπιστήμιο, να γίνει δασκάλα, να βρει ένα καλό παιδί, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια και να ζει στο σπιτάκι της με τον αντρούλη της, τα παιδάκια της και το αυτοκινητάκι της. Η Βούλα όμως είχε άλλα σχέδια. Έβλεπε τη Μάρω Λύτρα στην τηλεόραση και ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Γιατί να τραβιέται με τα Λατινικά και τα Αρχαία, ενώ μπορεί να πάει στο Fame Story για 2 μήνες και μετά θα τραγουδάει στην πίστα και θα κάνει εξώφυλλα στα περιοδικά?? Άλλωστε και οι κύριοι με τις Mercedes και τα γαρύφαλλα της έλεγαν ότι έχει κορμάρα και μπορεί να γίνει τραγουδίστρια.Έβαλε λοιπόν σε εφαρμογή το μεγαλόπνοο σχέδιο. Μετακόμισε στην Αθήνα και βρήκε μια γκαρσονιέρα στην Γλυφάδα φυσικά. Έπινε καθημερινά καφέ στο DaCapo και έπιανε κουβέντα με τον Βασίλειο Κωστέτσο και τον σκύλο του, ώστε να εξασφαλίσει τα σωστά ρούχα για τις μελλοντικές της εμφανίσεις στην πίστα. Ανάμεσα στους καφέδες και τις μπουτίκ, γνωρίζει τον Θανάση. Γνωστό έμπορο τραχανά από την Ξάνθη. Άρχισαν οι βόλτες με το cabrio, τα γαρύφαλλα στο Romeo, τα σφηνάκια στο Guzel και το Πάσχα στο Ντουμπάι για ψώνια. Ο Θανάσης της υποσχέθηκε ότι θα την κάνει σταρ και ο διάσημος ανά την υφήλιο στυλίστας Χάρης Σιανίδης την πήρε υπό την προστασία του. Η Βούλα θα γινόταν τραγουδίστρια. Άλλαξε το όνομά της σε Βούλα Βέρρα (γιατί με το Καρακουλίδου δεν είχε τύχη) και μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη, όπου ο Θανάσης της βρήκε δουλειά σε ένα μπουζουκτσίδικο στην Εθνική Θεσσαλονίκης - Ξάνθης. Έβγαινε γύρω στις 11.45 με την κοιλιά έξω, τραγουδούσε το "Δεν μου φτάνει, θέλω κι άλλο", έπαιρνε 200 ευρώ και γύριζε σπίτι. Ήταν επίσημο πια: ήταν τραγουδίστρια!! Βαρέθηκε όμως τον Θανάση (άλλωστε ο τραχανάς βρωμάει) και τα φτιάχνει με γνωστό γαιοκτήμονα της Λάρισας, τον Τάκη. Αρχίζει λοιπόν να τραγουδάει στα περιβότητα σκυλάδικα της Λάρισας και γίνεται πρώτο όνομα. Και να τα γαρύφαλλα και να τα πανέρια στο δόξα πατρί και να οι κούτες με τις ληγμένες σαμπάνιες... Ήταν πια έτοιμη για τα μεγαλεία της Αθήνας. Κάνει αίτηση για το Fame Story 12 και τη δέχονται! Μένει εκεί για 3 μήνες και βγαίνει 3η. Τι σημασία έχει όμως η θέση? Εκείνη πήγε για την εμπειρία!! Βγαίνοντας όμως συνειδητοποιεί ότι το reality δεν είχε καθόλου τηλεθέαση και ο ANT1 το έδειχνε στις 3 το πρωί. Κανείς δεν την χαιρετούσε στο δρόμο και κανένα πιτσιρίκι δεν την έβγαζε φωτογραφία με το κινητό. Μόνο ο Ματθαίος Γιαννούλης της έκανε πρόταση να εμφανίζεται μαζί του και να του κάνει φωνητικά και ίσως να λέει και κανένα τραγουδάκι στην αρχή. Ο Κωστέτσος δεν την παίρνει πια τηλέφωνο γιατί τρέχει στη Χάγη για να καταγγείλει πόσο τον πλήγωσε η Ευρυδίκη, ο Χάρης Σιανίδης ψάχνει να βρει τα χειρότερα ρούχα για την Άρτεμις Αλεξανδράτου και το Star της παίρνει συνέντευξη και την ρωτάει τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου (γιατί γελάνε όταν λέει ότι γιορτάζουμε τα γενέθλια του Κολοκοτρώνη?) Τώρα η Βούλα τραγουδάει στο Romeo. Βγαίνει στις 12.30 που τα πρώτα τραπέζια είναι άδεια και τα δεύτερα έχουν πέσει με τα μούτρα στους ξηρούς καρπούς. Φοράει λαχανί βερμούδα, όπου φαίνεται ο μισός κώλος και το τατουάζ-πεταλούδα, ομοιόμορφο σουτιέν και δωδεκάποντο πέδιλο. Είναι λίγο στα κάτω της αλλά δεν χάνει το κουράγιο της. Τις τελευταίες μέρες έρχεται στο μαγαζί ένας μεγαλέμπορος κουφωμάτων. Μπορεί η τύχη να της χαμογελάσει ξανά...
*Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα, είναι εντελώς συμπτωματική.
Καιρός ν΄αφήσουμε τις προκαταλήψεις. Το άμοιρο το νησάκι δεν είναι μόνο τσιφτετέλια στη μπάρα, κοσμικές εμφανίσεις και ύφος μπλαζέ. Αν στρέψεις λίγο ¨αλλού¨ το βλέμμα, θα ανακαλύψεις πολλές ομορφιές:
- Ανάσταση σε μικρό εκκλησάκι, σε μικρό χωριουδάκι. Δεν χρειάζεται να στριμωχνόμαστε όλοι στη Χώρα...
- Κοκορέτσι στον Πλατύ Γιαλό. Μπορεί εγώ να μην έφαγα (λόγω... δυσκοιλιότητας του ξενοδόχου μας) αλλά η διπλανή ταβέρνα μάς έσπασε τη μύτη!!
- Μαργαρίτες στο Sea Breeze στη Μικρή Βενετία. Γιατί ρε παλικάρια στριμώχνεστε στα υπόλοιπα καφέ, όταν εδώ θα απολαύσετε την καλύτερη θέα και θα ακούσετε την καλύτερη μουσική?
Μαμά γιατί εγώ δεν κάθομαι στο μπαλκονάκι του κυρίου (βλ. πρώτη φωτό), δεν πίνω καφέδες και δεν κοιτάζω το απόλυτο κενό για ώρες?
Η λέξη-καραμέλλα που χρησιμοποιήσουμε όταν ήμασταν νέοι ήταν "ωριμότητα". Ονειρευόμασταν όταν μεγαλώσουμε, τελειώσουμε το σχολείο και βγάλουμε ρυτίδες, ότι θα γίνουμε ώριμοι ενήλικες. Τελικά οι νέοι δεν έχουν μυαλό...
Γιατί τώρα που έχω πάρει το χρίσμα της ωριμότητας, πρέπει να δείχνω μονίμως κατανόηση.
Κατανόηση γιατί σου είπε ότι θα σε πάρει σε 5 αλλά δεν το έκανε ποτέ.
Κατανόηση γιατί σου είπε ότι θα βρεθείτε για καφέ αλλά δεν ήρθε ποτέ.
Κατανόηση γιατί σου είπε ότι θα σε πάρει τηλέφωνο να σε ειδοποιήσει αλλά δεν... ποτέ.
Κατανόηση γιατί περπατούσες πάνω-κάτω την Μεταξά, περιμένοντας τηλέφωνο που δεν έγινε ποτέ.
Γιατί είσαι ώριμος ενήλικας και πρέπει να καταλάβεις ότι είναι πολύ πιεσμένος, δεν έχει καθόλου χρόνο, έχει οικογένεια και είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει να τα προλάβει όλα. Κι εσύ περισσότερο απ΄όλους πρέπει να δείξεις κατανόηση...
Αναπολώ την εποχή της ανωριμότητας...
Χθες κάναμε ένα μικρό παρτάκι για να αποχαιρετήσουμε μια συνάδελφο που αποφάσισε να φύγει από την εταιρεία και να ψαχτεί διαφορετικά...Φάγαμε νηστίσιμα καναπεδάκια, ήπιαμε κρασί και δαγκώσαμε κρυφά μερικές μπουκίτσες κέικ. Το μεγάλο αφεντικό είπε μεγάλα λόγια, η Ε. συγκινημένη ψέλλισε μερικές αμήχανες κουβέντες και κάποιοι φίλοι της δάκρυσαν...Σκεφτόμουν ότι έχω ζήσει πολλά τέτοια farewell parties... κάποια αφορούσαν εμένα, κάποια άλλα αφορούσαν άλλους συναδέλφους μου... μερικές φορές φίλους... και τα βρίσκω πολύ υποκριτικά!! Κάθε φορά που το βιώνω όλο αυτό (είτε από τη μεριά του θεατή, είτε από τη μεριά του πρωταγωνιστή) μου μοιάζει πάντα σαν έναν ανόητο επικήδειο. Τα αφεντικά στεναχωριούνται που σε χάνουν αλλά δεν έκαναν και τίποτα στην ουσία για να σε κρατήσουν ή έστω για να διευκολύνουν την καθημερινότητά σου. Ξέρουν ότι κάποιος άλλος θα βρεθεί που θα τραβήξει κουπί για μερικά χρόνια, μέχρι να έρθει ο επόμενος και ο επόμενος... κανείς δεν αναρωτιέται τι πήγε στραβά κι έχασες το αγγελούδι σου... τουλάχιστον να το διορθώσεις για τον επόμενο... Μοιάζει με ένα μαραθώνιο που απλά βάζουμε τον αθλητή να τρέχει και όταν εκείνος κλατάρει, φέρνουμε τον επόμενο... δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι μπορεί ο αθλητής να θέλει νερό, ή τα παπούτσια του να έχουν χαλάσει ή ότι ο δρόμος που τρέχει είναι γεμάτος λακούβες... Και οι φίλοι-συνάδελφοι στεναχωριούνται... κι εγώ έχω κλάψει για αποχώρηση συναδέλφου... γιατί πίστευα ότι η σχέση μας είναι τόσο επιφανειακή που θα λήξει την στιγμή που θα κλείσει την πόρτα του γραφείου. Κι έκανα λάθος... Οι πραγματικοί φίλοι που δημιουργείς στη δουλειά θα παραμείνουν φίλοι και αφότου αποχωρήσεις. Στις πραγματικές φιλίες δεν χρειάζεσαι την καθημερινή επαφή. Πηγαίνεις για καφέ και δεν αναλώνεσαι πλέον σε ανούσιες κουβέντες για τη δουλειά... τι είπε το αφεντικό, τι του απάντησες εσύ... η φιλία γίνεται πιο ουσιαστική και περισσότερο αληθινή. Και τέλος στεναχωριέσαι εσύ... όλοι σου μιλάνε με τα καλύτερα λόγια, κλαίνε που φεύγεις και σου κάνουν δωράκια για να τους θυμάσαι... και είναι όλα τόσα συγκινητικά που σε κάνουν να ξεχνάς τις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Και αρχίζεις να έχεις αμφιβολίες για την απόφασή σου. Κάνεις συζητήσεις για να βρεθεί ένας τρόπος συνεργασίας... για να μην κόψεις τον ομφάλιο λώρο. Αλλά όταν φεύγεις αγκαλιά με την κούτα (με τα πράγματά σου), κόβεις τον ομφάλιο λώρο χωρίς να το καταλάβεις. Στην τελική φεύγεις για να βρεις εκεί έξω τα ωραία... Μπορεί να μην τα βρεις ποτέ, αλλά τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει...
Την λένε Βούλα Χατζηκουλίδου. Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα πριν από 25 χρόνια. 
