skip to main |
skip to sidebar
Με τέτοιο ήλιο και τόσο ψηλές θερμοκρασίες, πως μπορεί να καταλάβει κανείς ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν?
Ένας τρόπος υπάρχει και είναι εγγυημένος εδώ και 20 χρόνια: ακούς στο ραδιόφωνο το Last Christmas!! Και κάθε χρονιά η πρώτη φορά που το ακούς, η καρδιά σου σκιρτίζει... γιατί ξέρεις ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν!!
Μπορεί μετά να σκυλοβαρεθείς να το ακους συνέχεια αλλά η πρώτη φορά που το πετυχαίνεις στα ερτζιανά, μοιάζει σαν τελετουργικό. Σαν να γίνεται η επίσημη έναρξη των γιορτών!
Μαμά γιατί εγώ δεν μπορώ να γράψω ένα τραγούδι το οποίο να με ταίζει για την υπόλοιπη ζωή μου, όπως τον George?
Κι εκεί που ζεις μέσα στον απόλυτο πανικό, βουτηγμένη στα emails, τα meetings και τα τηλέφωνα... βρίσκεσαι ξαφνικά στο Ζάππειο.
Και είναι σαν να είσαι σε μια άλλη πόλη. Σαν να κάνεις ξαφνικά διάλειμμα από την χαοτική πραγματικότητά σου. Ούτε φασαρία, ούτε φωνές, ούτε τρέξιμο... γαλήνη...
Άργησα 10 λεπτά στο ραντεβού για να καθήσω σ΄ένα παγκάκι και ν΄αράξω, κάνοντας... τίποτα!!
Φορτίζω για λίγο τις μπαταρίες μου και σηκώνομαι πάλι... Γιατί τόσα χρόνια δεν έχω κάνει ούτε μια βόλτα στο Ζάππειο?
Εκεί που κάθεσαι στην ακρούλα και παρατηρείς τις ζωές των άλλων από απόσταση, σε φωνάζουν ξαφνικά να έρθεις στο κέντρο του κόσμου τους.
Και αυτό μοιάζει τόσο απίστευτο, που αρνείσαι να δεχτείς ότι είναι αληθινό. Σαστισμένη λοιπόν κάθεσαι στη γωνιά σου. Γιατί αν δεχτείς το καλεσμά τους, δεν θα μπορείς να κάνεις πίσω... Προτιμάς λοιπόν τη σιγουριά της γωνιάς σου και συνεχίζεις να παρατηρείς από μακριά και να παίρνεις το μικρό μερίδιο που σου ανήκει...
Η ανθρώπινη φύση είναι άπληστη. Τελεία και παύλα. Δεν βλέπει ποτέ αυτό που έχει και εστιάζει πάντα σε αυτά που της λείπουν. Του δείχνεις το ουράνιο τόξο κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο. Του λες πόσο πολύ τον αγαπάς και τον θαυμάζεις κι εκείνος σου γκρινιάζει γιατί δεν τον αγαπά ολόκληρη η υφήλιος. Του δίνεις χρήματα, επιτυχίες, δόξα και μια θέση στην αιωνιότητα (μιας και όλοι θα τον θυμούνται για το έργο του) κι εκείνος σου λέει ότι είναι μόνος και δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να νοιάζεται γι'αυτόν... Και το μόνο που θέλω να φωνάξω είναι Helloooooooooooooooooooooooo! Πάρε μια βαθιά αναπνοή ρε φίλε και κοίτα γύρω σου. Σκέψου λίγο τον τρόπο ζωής σου. Σκέψου τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Σκέψου πόσα πράγματα έχεις δημιουργήσει και πόσα πρόκειται να δημιουργήσεις στο μέλλον. Και το σημαντικότερο: την επόμενη φορά που θα πεις ότι είσαι μόνος, κοίτα λίγο γύρω σου. Δες όλους αυτούς που σου χαρίζουν απλόχερα και ανιδιοτελώς την αγάπη τους καθημερινά... χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κρυφά συμφέροντα... Και αφού τα δεις και τα σκεφτείς όλα αυτά, ζήσε τη ζωή σου... γιατί αν δεν τη ζήσεις εσύ, τι θα κάνουμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί που περιμένουμε να κλέψουμε λίγη από τη λάμψη σου και απογοητευόμαστε όταν δεν μπορείς να τη δεις ούτε εσύ ο ίδιος??
Όλοι λίγο ή πολύ βλέπουμε τηλεόραση. Κάποια πράγματα μας αρέσουν και κολλάμε, κάποια άλλα τα βλέπουμε περιστασιακά (λόγω βαρεμάρας) και κάποια άλλα δεν τα βλέπουμε ποτέ. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Γιατί θέλουμε να γελάσουμε με τις έξυπνες ατάκες, γιατί θέλουμε να μάθουμε για το δράμα της κυρίας Νίτσας από την Κοζάνη, γιατί θέλουμε να συγκινηθούμε με κάποια ταινία, γιατί θέλουμε να μάθουμε με ποια τα έχει ο Σόμμερ... χιλιάδες λόγοι.
Δεν νομίζω όμως ότι κάποιος από αυτούς τους λόγους αφορά την AGB. Σε νοιάζει εσένα αν η σειρά που σου αρέσει τη βλέπουν κι άλλα 10 εκατομμύρια? Σε νοιάζει αν η αγαπημένη σου εκπομπή τη βλέπεις μόνο εσύ και η γιαγιά σου? ΧΕΣΤΗΚΕΣ!
Γιατί λοιπόν μας τα έχουν ζαλίσει με τις τηλεθεάσεις? Τι με νοιάζει εμένα τον απλό τηλεθεατή τα νούμερα της Μενεγάκη και της Ρούλας? Αυτά ενδιαφέρουν τα κανάλια και τις εταιρείες που δουλεύουν με αυτά. Γιατί τόσες ώρες τηλεοπτικού χρόνου χαμένες για την AGB?? Γιατί εγώ πρέπει να συμπονώ με τις χαμηλές τηλεθεάσεις της Ρούλας και να χαίρομαι με το 50% του Χρήστου Φερεντίνου?? Μαζί παίρνουμε τους μισθούς τους???????????????
Κύριοι της τηλεόρασης δεν θέλουμε να είμαστε συνένοχοί σας... φτιάξτε εσείς το προιόν σας κι αν μας αρέσει θα σας βλέπουμε... τα υπόλοιπα δεν μας ενδιαφέρουν!
Τον τελευταίο καιρό οι κινηματογραφιστές ψάχνονται... Σκέφτονται που πάμε, που βαδίζουμε... Σε αυτό το σκεπτικό λοιπόν είναι και η συγκεκριμένη ταινία. Δείχνει το Λονδίνο του 2027 (όχι πολύ μακριά δηλαδή...) και τον τρόπο που ο ρατσισμός και η προκατάληψη έχουν κυριεύσει τον κόσμο. Ο πρωταγωνιστής (αχ!) έχει κυριολεκτικά παραδοθεί στη μοίρα του. Δεν πιστεύει σε ένα καλύτερο αύριο, δεν ελπίζει για το μέλλον. Μέχρι την στιγμή που συναντά ένα μαύρο κορίτσι... Και μην πάει ο νους σας στο πονηρό... Δεν υπάρχει ερωτικό ζήτημα... Τα θέματα που θέτει η ταινία είναι πολύ πιο βαθιά, πολύ πιο αληθινά... Υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα, έξυπνο σενάριο και λιτή σκηνοθεσία... από το πρώτο κιόλας λεπτό σε αρπάζει από τα μούτρα...Και βέβαια ο Clive Owen... ο θεός! Ο άντρας των ονείρων μου! Αν και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική για το άλλο μου μισό (που έχει γεννηθεί την ίδια ημερομηνία με μένα!) ήταν για άλλη μια φορά εξαιρετικός! Τόσο καλός που ξέχασα την φοβερή ερμηνεία του Μάικλ Κέιν.... Δεν ξέρω αν θα μας κάνει αυτή η ταινία να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον θα μας προβληματίσει... έστω για λίγα λεπτά μετά το τέλος της...
Με τέτοιο ήλιο και τόσο ψηλές θερμοκρασίες, πως μπορεί να καταλάβει κανείς ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν? 
