Χμμ... αν και κλαίω εύκολα, δεν δάκρυσα στο τέλος όπως με είχε παροτρύνει ο Κουτσογιαννόπουλος... Από χθες το βράδυ σκέφτομαι τους λόγους που αυτή η ταινία δεν με άγγιξε τόσο όσο περίμενα... Ισως να φταίει που το είδα σε μια αίθουσα με ένα μάτσο ηλίθια ξανθά κοριτσάκια των Νοτίων Προαστίων που χαχανίζανε καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας (μέχρι την στιγμή που τις διαολόστειλα...) τα οποία νόμιζαν ότι με αυτό το έργο θα σκοτώσουν την ώρα τους μέχρι να τελειώσει το champions league και να πάνε με τους γκόμενους στην Κόκκινου! Αφού κοπέλα μου δεν σου αρέσει το εργάκι, γιατί βασανίζεσαι και βασανίζεις κι εμάς? Σήκω φύγε κι εμείς δεν θα το πούμε πουθενά! Θα μπορείς να λες περήφανα στους φίλους σου ότι είδες (γιατί υποτίθεται ότι κάτω από το ντεκαπάζ κρύβεται μια ιδιοφυία) το φετινό φαβορί για τα Οσκαρ.
Ισως πάλι να φταίει που δεν είμαι gay... είναι δύσκολο να μπω στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που ποθεί κάποιον του ιδίου φύλου... Ή ακόμα περισσότερο το πως γίνεται να ποθείς και τα δύο φύλα... Δέχομαι ότι συμβαίνει και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, απλά δεν μπορώ να το καταλάβω...
Πέρα όμως από το gay στοιχείο της ταινίας, εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλη μια τραγική ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα... Ε, λοιπόν αυτή η ιστορία δεν με συγκίνησε! Δεν είχε τίποτα διαφορετικό με όλες τις άλλες ιστορίες ανεκπλήρωτου έρωτα που έχω δει στη μεγάλη οθόνη....
Αυτό που νομίζω κάνει την διαφορά είναι τελικά η σκηνοθεσία... Ο Ανγκ Λι πραγματικά ζωγραφίζει! Παίρνει μια τραγική μεν αλλα συνηθισμένη ιστορία αγάπης, την τοποθετεί στα άγρια βουνά της Αμερικής και πραγματικά κάνει το θαύμα! Μιλάει μέσα από την σιωπή, την φύση... Νιώθεις πραγματικά την μιζέρια του ήρωα... το αδιέξοδό του.... Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η συγκλονιστική ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ.... μελαγχολία, αδιέξοδο, σιωπή.... φοβερός!
Σε κάποια στιγμή ο ήρωας λέει: Βρίσκομαι στο πουθενά... κι αυτό πραγματικά το αισθάνθηκα. Αλλά το πως και το γιατί έφτασε μέχρι εκεί... δεν το κατάλαβα.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια καλή ταινία η οποία όμως δεν με άγγιξε. Περί ορέξεως...
5 comments:
Το είδα εχθές.
Αυτό το "I swear..." νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω ΠΟΤΕ!
Είμαι ακόμα εκεί. Όταν γυρίσω μπορεί να σου γράψω και περισσότερα!
almost famous, επιτέλους βρίσκω κάποιον με τις ίδιες απόψεις για αυτό το έργο. Υπήρχαν σκηνές πολύ συγκινητικές δεν λέω, αλλά βρήκα τις εικόνες της φύσης και των ζώων (ειδικά αυτή του κατασπαραγμένου πρόβατου) πολύ πιο σπαραχτικές απ' αυτές των καουμπόϋδων.
rainman επιτέλους! νόμιζα ότι ήμουν η μόνη...
κύριε knight ήμουν σίγουρη ότι θα διαφωνήσουμε...
ακριβώς τα ίδια αισθάνθηκα κι εγώ, και όταν τα είπα μόνο που δεν μ'εβρισαν...καλή ταινία, πολύ καλή, όχι σαν το match point...
Post a Comment