Πριν δύο εβδομάδες, τα πολλά αφεντικά μου (μεγάλη εταιρεία-πολλά αφεντικά) ήρθαν στο γραφείο μου και μου χάιδεψαν τρυφερά το κεφάλι μου. Με κοίταξαν συμπονετικά και με διαβεβαίωσαν ότι αφού ξεκουραστώ και ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα της δουλειάς, όλα θα φαίνονται καλύτερα και δεν θα ψάχνω πλέον την έξοδο κινδύνου.
Πέρασαν λοιπόν δύο εβδομάδες όπου έκανα βόλτες στην Αθήνα, έφαγα σε ωραία εστιατόρια, είδα φίλους, ξενύχτησα με τη θέλησή μου (!), δεν ήπια πολύ, έκατσα στον ήλιο και ήπια καφέ, διάβασα το «Ο Διάβολος φοράει Prada» (και ταυτίστηκα), καθάρισα επιτέλους τον χαμό στο κομοδίνο μου και σκέφτηκα τη δουλειά μου. Μια δουλειά που μοιάζει τόσο συναρπαστική και γοητευτική σε όλους εκεί έξω...
Για εμάς όμως τους ''μέσα", είναι αλλιώς... Ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου, όλα όσα συμβαίνουν εκτός δουλειάς μοιάζουν ασήμαντα. Η μαμά σου, ο παππούς σου, ο γκόμενός σου, η κολλητή σου δεν έχουν καμία απολύτως σημασία μπροστά στις παράλογες απαιτήσεις της κάθε τυχάρπαστης και του κάθε τυχάρπαστου, που αν δεν ήταν στο χώρο της showbiz το πιθανότερο να δούλευαν ως courier ή το πολύ σε βενζινάδικο. Κι εμείς παρόλο που τα γνωρίζουμε όλα αυτά, συνεχίζουμε να τους χαμογελάμε ακόμα κι όταν θέλουν να μας πείσουν ότι η γη δεν είναι στρογγυλή.
Δουλεύουμε ασταμάτητα μέχρι τις 9 το βράδυ και μιλάμε στο κινητό μέχρι τελικής πτώσης. Τρέχουμε σε κοσμικές εκδηλώσεις και μοιράζουμε ακόμα περισσότερα χαμόγελα σε ακόμα περισσότερους ηλίθιους που τολμούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «καλλιτέχνες».
Σπάνια βλέπουμε τους φίλους μου κι ακόμη πιο σπάνια τους γκόμενούς μας. Κι όταν τους βλέπουμε, αδυνατούμε να τους εξηγήσουμε γιατί είναι τόσο σημαντικό να σηκώσουμε το τηλέφωνο στις 12 το βράδυ και γιατί πρέπει να δουλέψουμε και την Παρασκευή το βράδυ και την Κυριακή και τη Καθαρά Δευτέρα. Ο καιρός περνάει και μιλάμε όλο και λιγότερο... γιατί έχουμε μάθει να μη λέμε ποτέ αυτό που σκεφτόμαστε πραγματικά....
Κι ενώ γκρινιάζουμε για τη δουλειά και το τέλος της λογικής που επικρατεί, βαθιά μέσα μας γουστάρουμε που μιλάμε με άνεση στις εγχώριες διασημότητες, που μιλάμε μαζί τους στο κινητό, χτυπάμε το κουδούνι στις πόρτες τους και καμιά φορά μας χτενίζουν οι επίσης διάσημοι κομμωτές τους και μας βάφουν οι επίσης διάσημοι μακιγιέρ τους. Μας δίνει τόοοοση ικανοποίηση η αίσθηση ότι κινούμε τα νήματα, που ξεχνάμε την ουσία.
Και η ουσία είναι ότι η πραγματική ζωή δεν βρίσκεται στα γραφεία μας με τους χρωματιστούς τοίχους, αλλά έξω από αυτούς. Ότι η επικοινωνία δεν βρίσκεται στα φανταχτερά κινητά μας, αλλά στις αγκαλιές με τους φίλους μας και στα παθιασμένα φιλιά με τους έρωτές μας. Και ο κόσμος μας δεν γκρεμίζεται όταν ένα εξώφυλλο δεν εγκρίνεται από 10 άτομα, αλλά όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή ή όταν ένας έρωτας τελειώνει ή όταν ένας φίλος μάς προδίδει...
Τη Δευτέρα λοιπόν επιστρέφω στο γραφείο. Μόνο που πλέον ξέρω που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου. It’s just a job after all…
Ένας υπέροχος ήλιος, ένα γλυκό τραγούδι στο ραδιόφωνο... δεν χρειάζονται πολλά για να φτιάξει η μέρα σου και να σε κάνει να χαμογελάς χωρίς ιδιαίτερο λόγο. 
