Δεν είχα ξαναδεί παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου. Είχα ακούσει, είχα διαβάσει... έχει τύχει μάλιστα να συνεργαστώ σε άλλα πράγματα μαζί του, αλλά ποτέ δεν είχα δει ολοκληρωμένη παράσταση... και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα! Πρώτα απ' όλα ο χώρος του Εθνικού στην Πειραιώς είναι απίστευτος! Τεράστιο stage σ' ένα φοβερό βιομηχανικό background που σου δημιουργεί από μόνο του προσδοκίες γι' αυτό που θα ακολουθήσει...
Η μουσική είναι δυνατή και μοναδικά δοσμένη μέσα από remixes, οι ηθοποιοί και οι χορευτές είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στο ρόλο τους και οι εικόνες που δημιουργεί ο Ρήγος σε αφήνουν άφωνο...
Μου άρεσε πάρα πολύ η Δήμητρα Ματσούκα και ο υπέροχος μονόλογός της... Ένας λόγος να μείνω... ένας λόγος να φύγω (είναι για να μην σε βαραίνω... wow!)... ζήλεψα και θαύμασα την ομορφιά και τη φωνή της Μαρίας Ναυπλιώτου, εντυπωσιάστηκα με την κίνηση της Ιωάννας Παπά (αν και προσπαθούσα μάταια να βγάλω τη Ρένα Παγκράτη από το μυαλό μου! άτιμε G.)... αλλά αισθάνθηκα ότι δεν είχαν ουσία όλα αυτά που έβλεπα να διαδραματίζονται μπροστά μου.
Εντυπωσιάστηκα μεν αλλά δεν αισθάνθηκα ότι το κείμενο είχε τέτοιο βάθος ώστε να με κάνει να το κουβαλήσω σπίτι μου... Δεν χρειάζεται όμως όλα να έχουν βαθυστόχαστο νόημα ε?
low.jpg)
