Κανονικά...

11:12 AM | 0 Comments

Κανονικά με αυτό τον καιρό θα έπρεπε να είμαι κάτω από ένα πάπλωμα, να ακούω maria callas, να χαχανίζω με τον καλό μου και να παραγγέλνω cds από το amazon.
Εγώ όμως κάθομαι σε ένα άχαρο γραφείο και ξεφυλλίζω το αθηνόραμα.
Θα γίνω ποτέ... κανονική?

Είδα Brokeback Mountain

11:51 AM | 5 Comments

Τελικά είναι κακό να διαβάζεις κριτικές για ένα έργο που δεν έχεις δει... Μπαίνεις στην αίθουσα και ήδη κρατάς τα χαρτομάντηλα στο χέρι γιατί περιμένεις από λεπτό σε λεπτό να δακρύσεις καθότι ο ειδικός έγραψε ότι η ταινία είναι πολύ μα πάρα πολύ συγκινητική...
Χμμ... αν και κλαίω εύκολα, δεν δάκρυσα στο τέλος όπως με είχε παροτρύνει ο Κουτσογιαννόπουλος... Από χθες το βράδυ σκέφτομαι τους λόγους που αυτή η ταινία δεν με άγγιξε τόσο όσο περίμενα... Ισως να φταίει που το είδα σε μια αίθουσα με ένα μάτσο ηλίθια ξανθά κοριτσάκια των Νοτίων Προαστίων που χαχανίζανε καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας (μέχρι την στιγμή που τις διαολόστειλα...) τα οποία νόμιζαν ότι με αυτό το έργο θα σκοτώσουν την ώρα τους μέχρι να τελειώσει το champions league και να πάνε με τους γκόμενους στην Κόκκινου! Αφού κοπέλα μου δεν σου αρέσει το εργάκι, γιατί βασανίζεσαι και βασανίζεις κι εμάς? Σήκω φύγε κι εμείς δεν θα το πούμε πουθενά! Θα μπορείς να λες περήφανα στους φίλους σου ότι είδες (γιατί υποτίθεται ότι κάτω από το ντεκαπάζ κρύβεται μια ιδιοφυία) το φετινό φαβορί για τα Οσκαρ.
Ισως πάλι να φταίει που δεν είμαι gay... είναι δύσκολο να μπω στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που ποθεί κάποιον του ιδίου φύλου... Ή ακόμα περισσότερο το πως γίνεται να ποθείς και τα δύο φύλα... Δέχομαι ότι συμβαίνει και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, απλά δεν μπορώ να το καταλάβω...
Πέρα όμως από το gay στοιχείο της ταινίας, εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλη μια τραγική ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα... Ε, λοιπόν αυτή η ιστορία δεν με συγκίνησε! Δεν είχε τίποτα διαφορετικό με όλες τις άλλες ιστορίες ανεκπλήρωτου έρωτα που έχω δει στη μεγάλη οθόνη....
Αυτό που νομίζω κάνει την διαφορά είναι τελικά η σκηνοθεσία... Ο Ανγκ Λι πραγματικά ζωγραφίζει! Παίρνει μια τραγική μεν αλλα συνηθισμένη ιστορία αγάπης, την τοποθετεί στα άγρια βουνά της Αμερικής και πραγματικά κάνει το θαύμα! Μιλάει μέσα από την σιωπή, την φύση... Νιώθεις πραγματικά την μιζέρια του ήρωα... το αδιέξοδό του.... Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η συγκλονιστική ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ.... μελαγχολία, αδιέξοδο, σιωπή.... φοβερός!
Σε κάποια στιγμή ο ήρωας λέει: Βρίσκομαι στο πουθενά... κι αυτό πραγματικά το αισθάνθηκα. Αλλά το πως και το γιατί έφτασε μέχρι εκεί... δεν το κατάλαβα.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια καλή ταινία η οποία όμως δεν με άγγιξε. Περί ορέξεως...

Μέχρι να χάσω τα 8 κιλά...

11:55 AM | 1 Comments

Διάβασα πριν από λίγο καιρό για κάποιον, ο οποίος μέσω του blog του βρήκε δουλειά σε εφημερίδα και άρχισα να ονειρεύομαι να έχω το δικό μου blog, να γράφω τις πιο σοφές κουβέντες του κόσμου, να με ανακαλύψουν οι μεγαλύτεροι εκδότες του κόσμου, να γίνω οι ιστορίες μου best seller, να γίνει το βιβλίο μου ταινία στο Hollywood, να κερδίσω Όσκαρ σεναρίου, να περπατάω στο κόκκινο χαλί...
Επειδή όμως πρέπει να χάσω τουλάχιστον 8 (?) κιλά για να χωρέσω στο κόκκινο φόρεμα του Valentino, σκέφτηκα να αρχίσω από τα εύκολα και να δημιουργήσω το δικό μου blog.
Ο Χρήστος μου είπε να το φτιάξω με ροζ χρώμα αλλά δεν τον άκουσα... δεν είμαι δα και τόσο χαρωπή... Μετά είπα να το ονομάσω DontBelong μιας και πάντα έχω την αίσθηση ότι δεν ανήκω πουθενά αλλά ο κακός υπολογιστής μού είπε ότι πρόλαβε άλλος... Μα στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση! Το έχει πει άλλωστε και η σπουδαία αοιδός Δέσποινα Βανδή! Ποιος είναι αυτός ο υπολογιστής που τολμά να την αμφισβήτησει? Ηθελα να το ονομάσω almost famous (αφού απέχω μόλις 8 κιλά από το Οσκαρ) αλλά κι αυτό το πρόλαβε άλλος! Οπότε είπα να κάνω συνδυασμό... λίγο αυτό το Lost που αισθάνομαι χρόνια τώρα... λίγο το κόκκινο χαλί... και το όνομα αυτού... Lost Almost Famous! Καλή Αρχή!

About